Ένα μικροσκοπικό (2,5 εκατ.) εξάρτημα από κράμα μπρούντζου, που φέρει το πορτρέτο του Παμμέγιστου των Ελλήνων, Μεγάλου Αλεξάνδρου, ανακαλύφθηκε έξω από το Ringsted, μια πόλη στο νησί Ζηλανδία της Δανίας, από ένα ζευγάρι κυνηγών θησαυρών με ανιχνευτή μετάλλων, που διεξήγαγαν έρευνα.
Το στρογγυλό εξάρτημα, μάλλον από βραχίονα – στήριγμα, ίσως διακοσμούσε μια ασπίδα ή μια ζώνη σπαθιού, δείχνει μια χαραγμένη εικόνα ενός άνδρα με κυματιστά μαλλιά, που φορά ένα στέμμα, που αποτελείται από στριμμένα κέρατα κριαριού - χαρακτηριστικές εικόνες του αρχαίου Μακεδόνα Έλληνα ηγεμόνα.
«Η εικόνα είναι σχεδόν πανομοιότυπη με ένα άλλο πορτραίτο αγκύλης, που βρέθηκε πριν από χρόνια και περιέχει την ίδια στυλιζαρισμένη εικόνα», εδήλωσε ο αρχαιολόγος Fr. Oldenberger (Μουσείο Δυτικής Ζηλανδίας, όπου φυλάσσεται η πρόσφατα ανακαλυφθείσα αγκύλη).
Χρονολογήθηκε στις αρχές του 3ου αιώνα μ.Χ., κατά την διάρκεια της διακυβέρνησης του Ρωμαίου αυτοκράτορα Καρακάλλα (211 - 217 μ.Χ.).
Το μέταλλό του έχει υψηλή περιεκτικότητα σε μόλυβδο, παρόμοια με μέταλλο που βρίσκεται στα ρωμαϊκά χάλκινα αγαλματίδια.
«Είναι πιθανόν να λιώθηκε ένα αγαλματίδιο για να γίνει αυτό το πορτρέτο», εξήγησε ο κ. Όλντενμπεργκερ. «Γνωρίζουμε ότι ο Καρακάλλας είχε μεγάλη εμμονή με τον Μέγα Αλέξανδρο και ενδιαφερόταν και εμπνεύστηκε από αυτόν, αφού ήταν ο μεγαλύτερος κατακτητής εκείνης της εποχής», πρόσθεσε.
ΠΗΓΗ: ειδησεογραφικό πρακτορείο TV2 Øst, 4.4.2024. ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 5.4.2024. «'I nearly fell out of my chair': 1,800-year-old mini portrait of Alexander the Great found in a field in Denmark - The miniature bronze portrait depicts Alexander the Great with his wavy hair and crown of ram horns», Live Science, 22.4.2024.
Τι αναφέρει ο Όμηρος για τα «ιπτάμενα» πλοία των Φαιάκων που ήταν γρήγορα σαν την σκέψη
Τα πλοία αυτά δεν είχαν κουπιά, ούτε πηδάλιο και διέτρεχαν τη θάλασσα σαν να ήταν φτερωτά (Οδύσσεια, η 34-35), προικισμένα με αυτό το χαρακτηριστικό από τον θεό Ποσειδώνα, ενώ είχαν νου και μυαλό ανθρώπινο
Η θεά ‘Αθηνά, έχοντας καλύψει τον ‘Οδυσσέα με την θεϊκή ομίχλη ώστε να είναι αόρατος από τούς άλλους, του λεει, μεταξύ άλλων, για τούς Φαίακες: «Αυτοί με εμπιστοσύνη στα γοργοκίνητα καράβια τους περνούν την απέραντη θάλασσα, χάρισμα πού τούς έδωσε ό κοσμοσείστης. είvαι τόσο γρήγορα τα πλοία τους, σαν το φτερό και σαν την σκέψη»
(ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ η, στίχ, 34-36)
” Ας δούμε όμως και ένα άλλο σχετικό απόσπασμα της «ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ» όπου παρέχονται περισσότερες λεπτομέρειες.
0 ‘Αλκίνοος, ζητώντας από τον ‘Οδυσσέα πληροφορίες για την χώρα του και τον λαό του, του λεει: «Πες μου, την πατρίδα σου, τον δήμο σου και την πόλη σου για να σε πάνε εκεί κατ’ ευθείαν τα καράβια μας που έχουν σκέψη και νου. Γιατί δεν έχουν τα καράβια των Φαιάκων κυβερνήτες, ούτε και πηδάλια, σαν όλα τα άλλα πλοία,αλλά γνωρίζουν από μόνα τους τη σκέψη και τις διαθέσεις των ανθρώπων και ξέρουν τις πόλεις όλων, ως και τα καρπερά χωράφια ξέρουν κι είναι τόσο γοργά, ώστε ταχύτατα περνούν τις θάλασσες καλυμμένα με πυκνή ομίχλη και καταχνιά, κι ούτε φοβούνται πως θα χαθούν ή θα πάθουν κανένα κακό».
(ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ θ, στίχ. 555-564)
Διακρίνεται σαφέστατα στα λόγια του ‘Αλκινόου ότι τα πλοία των Φαιάκων δεν είχαν καμμία σχέση, ούτε από άποψη μορφής, ούτε από άποψη λειτουργίας με τα συνηθισμένα αρχαία πλοία.
Στο αυτοματοποιημένο περιβάλλον που περιγράφει ο Όμηρος αναφορικά με τα “έξυπνα” και γρήγορα πλοία των Φαιάκων χρησιμοποιούνται κάποια συγκεκριμένα στάδια αναγνώρισης μεσα στα πλαίσια της ομηρικής αφήγησης: αναφέρονται οι φωνητικές οδηγίες
“πες μου την ΠΑΤΡΙΔΑ σου, τον ΔΗΜΟ σου και την ΠΟΛΗ σου”. (εἰπὲ δέ μοι γαῖάν τε· τεὴν δῆμόν τε πόλιν τε,)
Τα πλοία των Φαιάκων κινούνταν χωρίς ανθρώπους κυβερνήτες, δηλαδή ήσαν αύτο κυβερνώμενα, ενώ ή αναφορά ότι αυτά.., γνώριζαν τις ανθρώπινες σκέψεις και τις πατρίδες όλων, μάς εμβάλλει την υποψία μήπως επρόκειτο για ιπτάμενες μηχανές πού ανίχνευαν τις σκέψεις και τις διαθέσεις όλων όσων επέβαιναν σε αυτές.
‘Η επισήμανσης του ‘Αλκινόου ότι αυτά διάβαιναν « σαν πουλιά τις θαλασσινές αποστάσεις, σκεπασμένα με σκοτάδι και συννεφιά » μάς υπενθυμίζει ότι αυτά είναι ιπτάμενα (βλέπε τι είπε ή ‘Αθηνά στον ‘Οδυσσέα γι ‘ αυτά ) ενώ ο «άήρ» ( το « θεϊκό σκοτάδι» ) και η «νεφέλη» ( «συννεφιά», «θεϊκή ομίχλη» ) μάς παραπέμπει κατά σαφή τρόπο στα ιερά όπλα των αθάνατων θεών.
Και ή τελευταία αύτή παρατήρησης μας, σαφώς προκύπτει από την επισήμανση του ‘Αλκινόου ότι «δεν υπάρχει φόβος να πάθουν καμία βλάβη ή ν’ αφανισθούν »
Τα πλοία λοιπόν των Φαιάκων, οποιαδήποτε μορφή κι αν είχαν αυτά, είχαν την ικανότητα να πηγαίνουν παντού, σε κάθε χώρα και χωρίς να υπάρχει περίπτωσης να υποστούν κάποια βλάβη ή καταστροφή.
Στην ελληνική μυθολογία οι Φαίακες ήταν ένας λαός γνωστός ιδιαίτερα από τον Όμηρο για τη ναυτοσύνη του («ναυσικλυτοί»). Οι Φαίακες ήταν οι αγαπημένοι των θεών και φίλοι των ανθρώπων. Αναφέρεται ότι αρχικώς κατοικούσαν στην απομακρυσμένη Υπέρεια, στα πέρατα του κόσμου. Ως συγγενείς των θεών, αποκαλούνταν «αγχίθεοι», όπως οι Κύκλωπες και οι Γίγαντες.
Μια εποχή που βασιλιάς τους ήταν ο Ναυσίθοος, οι Φαίακες εκδιώχθηκαν από την Υπέρεια από τους Κύκλωπες και μετοίκησαν σε ένα νησί, τη Σχερία, που αποκλήθηκε από αυτούς και «Νήσος των Φαιάκων», ενώ από τους περισσότερους ταυτίζεται με τη σημερινή Κέρκυρα (κάποιοι πάντως έχουν υποστηρίξει ότι ήταν η Ίσκια της Ιταλίας ή η Κρήτη). Εκεί έχτισαν πόλη και ναούς με βασιλιά τους τον Αλκίνοο, τον γιο του Ναυσιθόου.
Οι Φαίακες διακρίνονταν για τη φιλοξενία τους, όπως την περιγράφει ο Όμηρος μετά τη διάσωση του Οδυσσέα από τη Ναυσικά στη «Νήσο των Φαιάκων». Ο βασιλιάς τους εμφανίζεται να κυβερνά ως πρόεδρος ενός συμβουλίου αποτελούμενου από 12 άλλους άρχοντες, ως ίσος προς εκείνους και όχι ως μέλος μιας ανώτερης τάξεως.
Οι Φαίακες ήταν ειρηνικός λαός που αποστρεφόταν τον πόλεμο, εργατικοί και εύθυμοι, αγαπούσαν το καλό φαγητό, τα λουτρά, τον έρωτα, τα τραγούδια και τον χορό. «Η εντολή αυτών είναι να παραπέμπωσιν ακινδύνως εις την πατρίδα των πάντας τους προς αυτούς πλέοντας», πράγμα το οποίο κατόρθωναν με τα θαυμαστά πλοία τους.
Οι αρχαίοι Έλληνες μπορούσαν να ανταλλάσσουν χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα και σε γρήγορο χρόνο πληροφορίες, τόσο κατά την περίοδο των πολέμων όσο και σε περίοδο ειρήνης. Με το εφευρετικό τους μυαλό είχαν κατορθώσει να σχεδιάσουν ένα σύστημα από μηχανισμούς που τους επέτρεπαν να φτάσει στο τελικό δέκτη οποιοδήποτε μήνυμα ήθελαν, διανύοντας ακόμα και 700χλμ. σε περίπου μία ώρα. Ας δούμε με ποιο τρόπο γινόταν αυτό.
Το πρώτο σχέδιο των Ελλήνων για τη μεταφορά πληροφοριών αποτελεί η χρήση των ημεροδρόμων. Ήταν άνθρωποι γνωστοί για τις ικανότητές τους στο τρέξιμο στους οποίους εμπιστεύονταν τη μεταφορά μηνυμάτων σε σύντομο χρονικό διάστημα. Ο πιο γνωστός ημεροδρόμος που έμεινε και στην ιστορία ήταν ο Φειδιππίδης, ο οποίος πήγε από την Αθήνα στο Μαραθώνα και μετά πάλι πίσω στην Αθήνα το μήνυμα της νίκης χωρίς καμία στάση και πέθανε από εξάντληση.
Οι ημεροδρόμοι είχαν αποκτήσει το σεβασμό και κοινωνική καταξίωση σε σημείο να τους έχουν αφιερωθεί και ναοί (Τάλβυθος ημεροδρόμος του Αγαμέμνωνα στον οποίο οι Σπαρτιάτες αφιέρωσαν ναό). Ενδέχεται κάποιοι από τους ημεροδρόμους να ήταν έφιπποι ειδικά όταν ήταν να διανύσουν μεγάλες αποστάσεις. Αυτή ήταν η αρχική μορφή του συστήματος των ημεροδρόμων που στη πορεία αναβαθμίστηκε και βελτιώθηκε με τη δημιουργία σταθμών στους οποίους οι αγγελιαφόροι πλέον άλλαζαν τα άλογά τους και ξεκουράζονταν ή άλλαζε και ο αγγελιαφόρος.
Ο Μ. Αλέξανδρος ήταν ο πρώτος που συνέλαβε τη ιδέα τηα αναπαραγωγής ήχων μέσω του ακουστικού τηλέγραφου ο οποίος μπορούσε να μεταφέρει τους ήχους μέσω του αέρα σε μακρυνές αποστάσεις. Αποτελούνταν από ένα τρίποδο ύψους τεσσάρων μέτρων ενωμένο στη κορυφή, απο την οποία ξεκινούσε ένα σκοινί που συγκρατούσε ένα στρογγυλό ηχητικό κέρας μεγάλου μεγέθους.
Οι φρυκτωρίες
Η φωτιά και κατ’ επέκταση το φως ήταν βασική προϋπόθεση για να μεταφερθεί το μήνυμα σύντομα και σε μεγάλη απόσταση. Η χρήση φωτεινών σημάτων κυρίως χρησιμοποιήθηκε στο πόλεμο για να μεταφέρουν τις διαταγές των ανωτέρων. Τα οπτικά σήματα μπορούσαν να αναπαράγουν πληροφορίες μεγάλης ποικιλίας. Για παράδειγμα η Μήδεια, υψώνοντας ένα αναμμένο πυρσό ειδοποίησε τους Αργοναύτες να σπεύσουν στη Κολχίδα.
Για τη μετάδοση των οπτικών σημάτων με έντονους καπνούς ή στήλες καπνού ήταν απαραίτητη η κατασκευή ειδικών κτισμάτων σε υπερηψωμένα σημεία, τα οποία ονομάζονταν φρυκτωρίες. Για τα φωτεινά σήματα που ανταλλάσσονταν μέσω των φρυκτών (πυρσών) είχαν συμφωνήσει εκ των προτέρων και οι δύο πλευρές για τη μετάφραση των μηνυμάτων.
Όπως εκτιμούν οι μελετητές, ο πρώτος που χρησιμοποίησηε τηλεπικοινωνιακούς πύργους για τη μετάδοση μηνυμάτων ήταν ο Ηρακλής, ο οποίος σε δύο κωμοπόλεις της Δυτικής Μεσογείου, την Αβύλη και την Κάπλη, έστησε τις γνωστές Ηράκλειες Στήλες, που έπαιζαν το ρόλο φάρου στα διέρχομενα πλοία. Από τα γνωστότερα παραδείγματα μετάδοσης μηνυμάτων με σήματα φωτιάς ήταν η είδηση της πτώσης της Τρόιας στον εκπληκτικό χρόνο ρεκόρ για την εποχή της μιας ημέρας. Το μήνυμα ταξίδεψε από την Τροία στο Ερμαίο της Λήμνου, απο κεί στον Άθω, στις κορυφές του Μακίστου στην Εύβοια και στη κορυφή του Κιθαιρώνα. Απο κεί το μήνυμα μεταφέρθηκε στη λίμνη Γοργώτη, στο Αγίπλαγκτο (Μέγαρα) και στη συνέχεια η φωτεινή λωρίδα υπερπήδησε το Σαρωνικό κόλπο κι έφτασε στο Αραχναίον κοντά στις Μυκήνες κι απο κει ημεροδρόμοι το μετέφεραν στο ανάκτορο των Ατρειδών.
Τηλέγραφος του Αινεία
Ο Αινείας ο Τακτικός συνδύασε τους πυρσούς και τη μηχανική έτσι ώστε η επικοινωνία μεταξύ του αποστολέα και του δέκτη να περιέχει σαφείς πληροφορίες, όπως, για παράδειγμα, “πεζικό με βαρύ οπλισμό” κ.ά. Βασική προϋπόθεση για τη σωστή μετάδοση του μηνύματος ήταν οι υδραυλικοί τηλέγραφοι να είναι όμοιοι. Θα έπρεπε επίσης τα κεραμικά αγγεία να έχουν το ίδιο μέγεθος σε πλάτος και βάθος. Τις ίδιες διαστάσεις είχαν και οι φελλοί, στους οποίους στηρίζονταν μεταλλικές ράβδοι, οι οποίοι ήταν χωρισμένοι σε ίσα μέρη, τριών δαχτύλων το καθένα. Εκεί υπήρχε ευκρινής διαχωρισμός και σε κάθε ράβδο αναγράφονταν τα κυριότερα και τα γενικότερα που συνέβαιναν στους πολέμους.
Επίσης μια ακόμα βασική προϋπόθεση για να διαβαστεί σωστά το μήνυμα ήταν οι τρύπες των αγγείων να έχουν την ίδια διάμετρο έτσι ώστε να φεύγει η ίδια ποσότητα νερού. Οι υδραυλικοί τηλέγραφοι βρίσκονταν πάντα σε υψόμετρα, έτσι ώστε να επιτυγχάνεται η καλύτερη οπτική επαφή. Η απόσταση που είχαν μεταξύ τους δύο ή περισσότεροι τηλέγραφοι δεν ήταν σταθερή, παρ’ όλα αυτά μπορούμε να πούμε ότι συνήθως ξεπερνούσε τα δεκάδες χιλιόμετρα.
Όταν όλα ήταν έτοιμα, οι χειριστές του τηλέγραφου άναβαν πυρσούς. Όταν η μία πλευρά ήθελε να δώσει κάποιο μήνυμα κατέβαζε τον πυρσό και συγχρόνως οι δύο άνοιγαν τη διαρροή του νερού. Όταν η ράβδος όπου αναγράφονταν οι πληροφορίες που ήθελαν να μεταβιβαστούν έφτανε στο στόμιο του αγγείου έκλειναν τη ροή και ξανασήκωναν τον πυρσό. Τότε και οι απέναντι έκλειναν τη διαρροή του νερού και διάβαζαν το σημείο στο οποίο είχε σταματήσει η δική τους ράβδος.
Αλφαβητικός Κώδικας
Όταν οι χρήστες του υδραυλικού τηλέγραφου με την πάροδο του χρόνου διαπίστωσαν δυσκολίες στην ακριβή περιγραφή των πληροφοριών όπως αναφορά σε αριθμητικές δυνάμεις του εχθρού, ήρθε ή ώρα που οι Κλεόξενος και Δημόκλειτος παρουσλιασαν την “Πυρσεία” ή αλλιώς “οπτικό τηλέγραφο”.
Η λειτουργία του είχε ως εξής: αρχικά διαίρεσαν το αλφάβητο σε πέντε μέρη ανά πέντε γράμματα τα οποία αναγράφονταν σε πινακίδες τις οποίες θα έπρεπε να έχουν μαζί τους όσοι θα συνομιλούσαν. Πριν εγκαταστήσουν και τα υπόλοιπα εξαρτήματα του τηλέγραφου υπήρχε η συνεννόηση ότι οι πρώτοι -δύο στον αριθμό- πυρσοί που θα σηκώνονταν θα ήταν από εκείνον που ήθελε να αναγγείλει κάτι. Η μεταφορά των πληροφοριών θα ξεκινούσε αν κι από την απέναντι πλευρά σηκώνονταν δύο πυρσοί.
Όταν κατέβαιναν όλοι οι πυρσοί, τότε εκείνος που ήθελε να αναφέρει κάτι σήκωνε τους πρώτους πυρσούς από τα αριστερά, δηλώνοντας με αυτό το τρόπο στο δέκτη ποια πινακίδα έπρεπε να εξετάσει. Αν για παράδειγμα σήκωνε τον πρώτο πυρσό , εννοούσε τη πρώτη πινακίδα κ.ο.κ. Η δεύτερη ομάδα πυρσών χρησιμοποιούνταν για να υποδείξουν τα γράμματα που θα σχημάτιζαν τη λέξη του μηνύματος. Για την καλύτερη καταγραφή των εναλλασσόμενων πυρσών οι χρήστες χρησιμοποιούσαν κατάλληλες διόπτρες. Για την αποφυγή λαθών, εκείνος που θα σήκωνε ή θα κατέβαζε τους πυρσούς, ήταν πίσω από ένα πρόχειρα κατασκευασμένο τοίχο με σύνηθες ύψος τα δέκα μέτρα. Επειδή η συμπλήρωση ενός πλήρους μηνύματος απαιτούσε χρόνο, οι χρήστες αναγκάστηκαν να βρουν τις λέξεις με τα λιγότερα γράμματα, χωρίς όμως να χάνει το πληροφοριακό της περιεχόμενο η πρόταση.
Για να επιτευχθεί σωστά και γρήγορα η μετάδοση του μηνύματος, οι χρήστες της Πυρσείας, οι οποίοι ήταν πολίτες με άριστη γνώση ανάγνωσης, γραμματικής και ορθογραφίας, εκπαιδεύονταν καθημερινά ώστε να συνηθίσουν στον τρόπο γραφής και μετάδοσης των μηνυμάτων. Με την πάροδο του χρόνου κάποιοι βελτίωσαν τον οπτικό τηλέγραφο κάνωντας στην αρχική μορφή κάποιες παρεμβάσεις, αλλάζοντας τα γράμματα των πλακών έτσι ώστε να αποφευχθεί η υποκλοπή του μηνύματος.
Το αρχαίο λιμάνι της Κορίνθου, το Λέχαιο, είναι κατά 500 χρόνια παλαιότερο σε σχέση με αυτό που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα, το οποίο αποτελεί μια σημαντική ανακάλυψη.
Μια νέα αρχαιολογική ανακάλυψη αλλάζει την αρχαία ιστορία της Κορίνθου και το λιμάνι της, στο Λέχαιο, το οποίο είναι τουλάχιστον κατά 500 χρόνια παλαιότερο, όπως δείχνουν νέες αρχαιολογικές ανακαλύψεις.
Η Κόρινθος – μία από τις σπουδαιότερες και πλουσιότερες πόλεις της αρχαίας Ελλάδας – είχε το μεγαλύτερο λιμάνι της εποχής εκείνης, με τους αρχαιολόγους να τοποθετούν την έναρξη της λειτουργίας του κατά τον 7ο αιώνα π.Χ. – όταν η Κόρινθος έγινε μια τεράστια οικονομική δύναμη εκμεταλλευόμενη την γεωγραφική της θέση, καθώς ήταν χτισμένη μεταξύ του Αιγαίου και του Ιονίου πελάγους.
Πρόσφατα όμως, οι αρχαιολόγοι μπόρεσαν να διενεργήσουν μία νέα χρονολόγηση, χάρη σε νέα ευρήματα από την περιοχή: Πέντε κομμάτια καφέ άνθρακα και μια ένδειξη αρχαίας ρύπανσης από μόλυβδο αποδεικνύουν, κατά τους επιστήμονες που εργάζονται εκεί από το 2013, πως το λιμάνι του Λέχαιου έχει ιστορία που ξεκινά τουλάχιστον 500 χρόνια νωρίτερα, καθιστώντας το ένα από τα πρώτα ενεργά λιμάνια σε όλη την Ευρώπη.
Η νέα σημαντική ανακάλυψη
Χρησιμοποιώντας κοχλίες χειρός και μηχανικά τρυπάνια, ο Γάλλος γεωαρχαιολόγος Antoine Chabrol του Πανεπιστημίου της Σορβόννης στη Γαλλία και οι συνάδελφοί του, συνέλεξαν προσεκτικά κυλίνδρους ιζήματος από το εσωτερικό λιμάνι, που χρησιμοποιούσαν ως αγκυροβόλιο για τα σκάφη.
Αναλύοντας τα κομμάτια αυτή της λάσπης, διαπίστωσαν στον πυρήνα τους μια αύξηση στα επίπεδα μολύβδου σε βάθος μικρότερο των τριών μέτρων.
«Η μεταβολή αυτή [στα επίπεδα μολύβδου] είναι τόσο απότομη και διαρκής που θα μπορούσε να έχει προκληθεί μόνο από την ανθρώπινη δραστηριότητα στις όχθες του ποταμού», λέει ο Chabrol.
Η ρύπανση από μόλυβδο προέρχεται από την τήξη, την εξόρυξη και την επεξεργασία μετάλλων και οι επιστήμονες χρονολόγησαν τη ρύπανση στο λιμάνι ήδη από το 1381 π.Χ., δηλαδή κατά την Εποχή του Χαλκού.
Τα πέντε αυτά θραύσματα του καφέ άνθρακα, το καθένα από τα οποία δεν είναι μεγαλύτερο από ένα σπιρτόκουτο, είναι ένα συγκεκριμένο είδος άνθρακα που ονομάζεται λιγνίτης, και τα κομμάτια που συλλέχθηκαν από τα ιζήματα του λιμανιού χρονολογούνται ήδη από το 1122 π.Χ.
Η πλησιέστερη γνωστή πηγή λιγνίτη είναι περισσότερο από 30 μίλια μακριά, γεγονός που υποδηλώνει ότι οι έμποροι εισήγαγαν τα ψήγματα ορυκτού καυσίμου για να τροφοδοτήσουν με αυτά τους λιμενικούς κλιβάνους τους από τον 12ο αιώνα π.Χ.
Τα πλοία της Εποχής του Χαλκού μπορεί να έκαναν κουπί από το λιμάνι μεταφέροντας δοχεία με ελαιόλαδο, κάδους με φρούτα και αμφορείς με κρασί στην Κρήτη, την Κύπρο και πέρα από αυτήν.
Αλλά μέχρι στιγμής, ενώ η ομάδα έχει βρει πειστικές αποδείξεις για τη δραστηριότητα της Εποχής του Χαλκού στο λιμάνι της Κορίνθου, δεν έχουν βρει ακόμη κομμάτια του πραγματικού λιμανιού από αυτή την εποχή.
Τα φυσικά στοιχεία που έχουν βρεθεί μέχρι στιγμής στην περιοχή – συμπεριλαμβανομένων πέτρινων προβλητών, ξύλινων πυλώνων και ενός πιθανού φάρου – χρονολογούνται στον 1ο αιώνα μ.Χ. ή και αργότερα, κατά τη διάρκεια της ρωμαϊκής περιόδου.
SAMSUNG DIGITAL CAMERA
Αλλά ακόμη και χωρίς τις φυσικές κατασκευές της Εποχής του Χαλκού, τα ευρήματα δείχνουν ότι το λιμάνι της Κορίνθου χρησιμοποιήθηκε σταθερά για σχεδόν 2.600 χρόνια. Από τον 13ο αιώνα π.Χ. έως τον 13ο αιώνα μ.Χ., μυκηναϊκά, φοινικικά, ρωμαϊκά και βυζαντινά πλοία θα έπλεαν από αυτή τη στρατηγική τοποθεσία.
Είναι απίστευτο, όμως, ότι ακόμη και αυτή η – σήμερα αναθεωρημένη – ηλικία του Λέχαιου μπορεί να είναι κα αυτή λάθος. Οι αρχαιολόγοι έχουν βρει στο παρελθόν στοιχεία για ανθρώπους που ταξίδευαν μέσω της Κορίνθου πριν από περισσότερα από 8.000 χρόνια, καθώς και αγγεία από έναν πολιτισμό της ύστερης λίθινης εποχής που ζούσε βορειοδυτικά, κατά μήκος της Αδριατικής Θάλασσας.
Ο Bjørn Lovén, συνδιευθυντής του Lechaion Harbor Project και συν-συγγραφέας της νέας εργασίας, λέει ότι αυτό υποδηλώνει ότι το θαλάσσιο εμπορικό δίκτυο της Κορίνθου μπορεί να εκτείνεται ακόμη βαθύτερα στην αρχαία ιστορία.
Η Ναυσικά Ανδριοπούλου, γεωαρχαιολόγος στο Ινστιτούτο Μεσογειακών Σπουδών του Ιδρύματος Τεχνολογίας και Έρευνας, λέει ότι μια ευρύτερη ανάλυση του τι μέταλλα μπορεί να υπάρχουν στο έδαφος θα μπορούσε να βοηθήσει να συμπληρωθούν ακόμη περισσότερα κόμματια αυτού του αρχαιολογικού «παζλ».
Για παράδειγμα, ο εντοπισμός άλλων μετάλλων – όπως χαλκός – θα μπορούσε να πει στους γεωαρχαιολόγους ακόμη περισσότερα για τις πρώιμες χρήσεις του λιμανιού.
«Παρόμοιες δειγματοληψίες σε κοντινές τοποθεσίες θα μπορούσαν ακόμη και να βοηθήσουν στην αποκάλυψη αρχαίων εμπορικών δρόμων», προσθέτει η κα. Ανδριοπούλου.
Η ομάδα θα συνεχίσει τις εργασίες της κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 2024, αναζητώντας περισσότερα στοιχεία για το αρχαίο εμπόριο στην Κόρινθο.
Το λιμάνι του Λεχαίου
Το λιμάνι του Λεχαίου ήταν το βασικό λιμάνι – επίνειο της Αρχαίας Κορίνθου, ένα θαύμα τεχνογνωσίας και τεχνολογίας, που αντιγράφτηκε από τους Καρχηδονίους αρχικά και τους Ρωμαίους στη συνέχεια.
Πήρε το όνομά του από τον Λέχη, γιό της Πειρήνης και του Ποσειδώνα. Βρίσκεται στον Κορινθιακό κόλπο και συνδεόταν με την πόλη της Κορίνθου με μακριά τείχη, συνολικού μήκους 2.300μ. Ανάμεσα στα τείχη, υπήρχε η διάσημη οδός του Λεχαίου.
Το λιμάνι, που είχε δύο τμήματα, το εμπορικό και τον πολεμικό ναύσταθμο, ήταν εξ’ ολοκλήρου τεχνητό. Είχε τρεις εσωτερικές λιμενολεκάνες και τρια εξωτερικά λιμάνια. Τα μπάζα από τις εκσκαφές, σωρεύτηκαν σε δύο λοφίσκους, έτσι ώστε να εξασφαλίζονται οι εσωτερικές λιμενολεκάνες από τους ισχυρούς βόρειους ανέμους, οι οποίοι υπάρχουν ακόμα.
Κατά μήκος των λιμανιών κατασκευάστηκαν πέτρινες προβλήτες, μώλοι, κυματοθραύστες, ράμπες, συνολικού μήκους 7χλμ, καθώς και μεγάλος αριθμός αποθηκών και άλλων λιμενικών εγκαταστάσεων για τους χιλιάδες τόνους εμπορευμάτων από και προ τις αποικίες της Κορίνθου και στα ΝΔ ένας τεράστιος αριθμός από ναυπηγικές εγκαταστάσεις, όπου ναυπηγούνται τριήρεις για λογαριασμό άλλων πόλεων-κρατών, δημιουργώντας την πρώτη ναυτική πολεμική βιομηχανία, η οποία προσομοιάζει της σημερινής.
Η δυναμικότητα των ναυπηγείων αυτών ήταν αναμφίβολα αξιόλογη, αφού το 334 Π.Χ. η Κόρινθος μπορεί να συνεισφέρει στον στόλο τού Μ. Αλεξάνδρου 160 πλήρως εξοπλισμένες τριήρεις, όταν η αντίστοιχη αθηναϊκή συνεισφορά είναι μόλις 20.
Στην ευρύτερη περιοχή του λιμανιού, υπήρχε η Έπαυλη του Περίανδρου, όπου τοποθετείται το Συμπόσιο των Επτά Σοφών της Ελλάδας, και περικαλλής ναός της Αφροδίτης και του Ολύμπιου Δία.
Η Αλεξάνδρεια ήταν μία από τις μεγαλύτερες πόλεις της αρχαιότητας. Ιδρύθηκε από τον Μέγα Αλέξανδρο το 332 π.Χ όταν κατέκτησε την Αίγυπτο.
Συγκεκριμένα, προτού αναχωρήσει ο Μέγας Αλέξανδρος από την Αίγυπτο για να συνεχίσει την εκστρατεία του στα βάθη της Ανατολής, αποφάσισε να ιδρύσει μία πόλη στα παράλια της Μεσογείου, στην οποία χάρισε το όνομά του.
Ο Πτολεμαίος, στρατηγός του Μεγάλου Αλέξανδρου, διορίστηκε ανώτατος κυβερνήτης της Αιγύπτου μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλέξανδρου το 323 π. Χ . Ο ίδιος ανακήρυξε τον εαυτό του βασιλιά με το όνομα Πτολεμαίος ο Α . Οι Αιγύπτιοι αναγνώρισαν τον Πτολεμαίο ως διάδοχο των Φαραώ της ανεξάρτητης Αιγύπτου. Στη συνέχεια ο Πτολεμαίος έκανε την Αλεξάνδρεια πρωτεύουσα της Αιγύπτου στη θέση της Μέμφιδος.
Αυτή ήταν η αρχή της ακμής της. Η δυναστεία των Πτολεμαίων συνέχισε το όραμα του Μεγάλου Αλέξανδρου, που ήθελε να κάνει την Αλεξάνδρεια το μεγαλύτερο εμπορικό λιμάνι της Μεσογείου και παγκόσμιο πολιτιστικό κέντρο. Ο Πτολεμαίος ο Α´ίδρυσε την βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, εκπληρώνοντας το όνειρο του Μ. Αλέξανδρου, που και αυτός με τη σειρά του το είχε εμπνευστεί από τον Αριστοτέλη.
Έτσι άρχισε η συγκέντρωση όλου του επιστημονικού και πολιτιστικού πλούτου που ήταν σκορπισμένος σε διάφορες συλλογές και βιβλιοθήκες. Λέγεται ότι τοποθέτησε αρχικά 200.000 τόμους. Ο διάδοχος του, Πτολεμαίος Β´, διπλασίασε τα βιβλία. Στο πέρασμα των αιώνων η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας εξελίχθηκε σε μια από τις μεγαλύτερες βιβλιοθήκες του αρχαίου κόσμου. Ο πλούτος της ανερχόταν στις 700.000 χειρόγραφες περγαμηνές. Διανοούμενοι της εποχής, επιστήμονες, μαθηματικοί, ποιητές, πήγαιναν εκεί για να μελετήσουν και να ανταλλάξουν ιδέες. Ήταν δηλαδή σαν το πρώτο αρχαίο πανεπιστήμιο.
Όμως η βιβλιοθήκη καταστράφηκε και όλα τα χειρόγραφα χάθηκαν. Τι προκάλεσε λοιπόν την καταστροφή της ; Διάφορες θεωρίες για την εξαφάνιση κυκλοφορούν εδώ και αιώνες. Η ιστορική έρευνα έχει καταλήξει σε τρεις βασικούς υπόπτους: Έναν Ρωμαίο, έναν χριστιανό και έναν μουσουλμάνο. Ο πλούτος της ανερχόταν στις 700.000 χειρόγραφες περγαμηνές. Διανοούμενοι της εποχής, επιστήμονες, μαθηματικοί, ποιητές, πήγαιναν εκεί για να μελετήσουν και να ανταλλάξουν ιδέες.
1ος ύποπτος: ο Ιούλιος Καίσαρας .
Το πρώτο πλήγμα που δέχθηκε η βιβλιοθήκη ήταν το 48 π.Χ κατά τη διαμάχη μεταξύ Ιουλίου Καίσαρα και Πτολεμαίου του 13 ου. Σύμφωνα με πηγές, ο Καίσαρας διέταξε να βάλουν φωτιά στα ίδια του τα πλοία, για να μην τον περικυκλώσει ο εχθρός . Η φωτιά επεκτάθηκε γρήγορα και κατά λάθος κατέστρεψε τη βιβλιοθήκη. Κάποιες άλλες πηγές όμως θέτουν υπό αμφισβήτηση αυτή την εκδοχή, αφού το Μουσείο που ήταν δίπλα από την βιβλιοθήκη παρέμεινε άθικτο. Γι ´αυτό κάποιοι μελετητές λένε ότι δεν καταστράφηκε η γνωστή βιβλιοθήκη, αλλά μια αποθήκη που περιείχε αντίγραφα.
2ος ύποπτος: ο πατριάρχης Αλεξάνδρειας Θεόφιλος.
Το 391 μ. Χ ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος αποφάσισε με διάταγμα να καταστραφούν όλοι οι παγανιστικοί ναοί. Ο πατριάρχης Αλεξάνδρειας Θεόφιλος ξεκίνησε με την καταστροφή του ναού του Σεράπιδος, στον οποίο υπήρχε αξιόλογη βιβλιοθήκη. Όμως και αυτή η εκδοχή είναι αβάσιμη, αφού πρόκειται για έναν ναό και όχι για την βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Επίσης, δεν υπάρχουν αρχαίες πηγές που να αναφέρουν καταστροφή οποιασδήποτε βιβλιοθήκης./
3ος ύποπτος: ο χαλίφης Ομάρ της Δαμασκού.
Τον 7ο αιώνα ο χαλίφης Ομάρ της Δαμασκού κατέλαβε την πόλη της Αλεξάνδρειας και διέταξε την καταστροφή των έργων της βιβλιοθήκης που έρχονταν σε αντίθεση με το Κοράνι. Οι στρατιώτες του έκαψαν όλα τα βιβλία εκτός από εκείνα του Αριστοτέλη. Τους πήρε 6 μήνες για να τα καταστρέψουν και μάλιστα χρησιμοποιούσαν τη φωτιά για να ζεστάνουν τα δημόσια λουτρά όπου διασκέδαζαν. Και σ’ αυτήν την εκδοχή όμως, υπάρχουν ενστάσεις από τους μελετητές.
Αφ’ ενός υπάρχει αναφορά για καταστροφή μόνο βιβλίων και όχι βιβλιοθήκης και αφ´ετέρου, είναι πολύ πιθανό ο χριστιανός συγγραφέας που μετέφερε την πληροφορία να παραποίησε εσκεμμένα την αλήθεια. Λένε δηλαδή οι μελετητές ότι οι Ευρωπαίοι συγγραφείς του Μεσαίωνα είχαν κάθε λόγο να λοιδορήσουν τους Μωαμεθανούς εχθρούς τους. Απεικόνιση της αρχαίας Αλεξάνδρειας.
Το σίγουρο είναι πως ούτε πάπυροι διασώθηκαν, ίσως και λόγω κλιματολογικών συνθηκών, ούτε ερείπια της βιβλιοθήκης βρέθηκαν. Το πιο πιθανό είναι η βιβλιοθήκη να καταστράφηκε σταδιακά με την παρακμή της Ελληνικής δυναστείας των Πτολεμαίων. Η πολιτική των Ρωμαίων και Βυζαντινών αυτοκρατόρων που ακολούθησαν καθόρισε τη μοίρα αυτής της σπουδαίας βιβλιοθήκης. Η έλλειψη παιδείας και αγάπης για τα γράμματα οδήγησε την βιβλιοθήκη σε αφανισμό. Όταν ενισχύθηκε ο Χριστιανισμός τότε, οτιδήποτε είχε σχέση με την αρχαία γνώση ταυτιζόταν με την ειδωλολατρεία και έπρεπε να καταστραφεί.
Θησαυροί που άλλοτε τους έθαψαν οι ίδιοι τους οι ιδιοκτήτες, προκειμένου να τους προστατεύσουν από τους ληστές και άλλοτε να εξαφανίζονται μυστηριωδώς ή να αποσπώνται δια της βίας από ιστορικούς πολιτισμούς και να καταλήγουν στο βυθό της θάλασσας.
10. Ο θησαυρός του Ισπανικού στόλου
Το μακρινό 1715, τουλάχιστον 12 πλοία του, τότε, πανίσχυρου ισπανικού στόλου αναχώρησαν από το “Νέο Κόσμο” και συγκεκριμένα από τη Κούβα, μεταφέροντας όλο το θησαυρό που είχαν καταφέρει να συγκεντρώσουν με, μοναδικό, προορισμό την Ισπανία. Οι σύγχρονοι ιστορικοί και μελετητές αναφέρουν πως τα πλοία μετέφεραν τόνους χρυσού και ασήμι, με την αξία του φορτίου να ξεπερνά τα 14 δισεκατομμύρια.
Μια εβδομάδα μετά τον απόπλου, ένα ισχυρός τυφώνας βύθισε τα 11 από τα πλοία, με αποτέλεσμα να σωθεί ένα και 1.000 ναύτες έχασαν τη ζωή τους. Παράλληλα, το μεγαλύτερο μέρος του χρυσού χάθηκε στα βάθη της θάλασσας, κάπου ανοιχτά των ακτών της Φλόριντα.
Από τότε έχουν καταφέρει να ανασυρθούν 184.5 εκατομμύρια με το μεγαλύτερο μέρος του θησαυρού να βρίσκεται στο βυθό.
9. Ο θησαυρός του Mosby
Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου ο John Mosby, γνωστός και ως “γκρίζο φάντασμα”, και στρατηγός του Ιππικού σώματος εξαφανίστηκε μυστηριωδώς, παίρνοντας μαζί του ένα σημαντικό χρηματικό ποσό. Τα χρήματα ξεπερνούσαν τα 350.000 δολάρια, ενώ στα χέρια του έπεσαν πολύτιμα κοσμήματα και λίθοι, που φυλάσσονταν μέχρι τότε στο κτήριο του δικαστηρίου της Ένωσης.
Με το άκουσμα της είδησης οι αρχές άρχισαν να τον αναζητούν, με αποτέλεσμα ο ίδιος να θάψει τον θησαυρό μέσα στο δάσος, σημειώνοντας ένα δέντρο που βρισκόταν στο σημείο, προσκειμένου να επιστρέψει αργότερα και να τον ξεθάψει.
Ωστόσο, ο ίδιος δεν επέστρεψε ποτέ, ακόμη και αν είχε στη διάθεσή του πολλές δεκαετίες μετά τη λήξη του πολέμου, με αποτέλεσμα να μην έχει ακόμα βρεθεί.
8. Ο θησαυρός του Fenn
O Forrest Fenn διαγνώστηκε με μια επιθετική μορφή καρκίνου, ωστόσο επειδή δεν ήθελε κανείς να κληρονομήσει την περιουσία του, την οποία είχε φροντίσει να μετατρέψει σε πολύτιμα κοσμήματα, λίθους και μέταλλα, αποφάσισε να τη θάψει σε ένα απόκρημνο σημείο.
Έτσι, τα έβαλε όλα σε ένα μπαούλο και το έθαψε στο σημείο που είχε επιλέξει. Παρόλα αυτά, φρόντισε να αφήσει πίσω του ένα ποίημα, στο οποίο εμπεριέχονται οι λέξεις κλειδιά για την εύρεση της τοποθεσίας από τους επίδοξους κυνηγούς θησαυρών.
7. Ο θησαυρός μετά τη δολοφονία
Περισσότερα από 200.000 δολάρια και πολύτιμα κοσμήματα είχαν θαφτεί σε ένα ράντζο το 1840, όταν οι ιδιοκτήτες του δολοφονήθηκαν άγρια. Ο ιδιοκτήτης του ράντζου, ο William Reed, επιθυμούσε να πληρώνεται από τους πελάτες του μόνο με χρυσό, καθώς κοντά στο σημείο δεν υπήρχε τράπεζα, προσκειμένου να καταθέτει τα μετρητά. Έτσι, ο ίδιος αναγκαζόταν να θάβει τον θησαυρό του σε ένα σημείο, που μόνο ο ίδιος γνώριζε, κοντά στο ράντζο.
Ένα βράδυ μια συμμορία ληστών εισέβαλε στο ράντζο απαιτώντας από τον ιδιοκτήτη να τους δώσει τον χρυσό και τα πολύτιμα υπάρχοντας τους, ο ίδιος αρνήθηκε και δολοφονήθηκε άγρια, όπως και η οικογένειά του.
6. Ο χαμένος χρυσός της αμερικανικής Ομοσπονδίας
Ο στρατός της Ομοσπονδίας, όταν αντιλήφθηκε πως επρόκειτο να χάσει τον εμφύλιο πόλεμο, αποφάσισε να θάψει τον χρυσό και το ασήμι που είχε καταφέρει να συγκεντρώσει. Η ιδέα ήταν να τον ξεθάψουν όταν ο Νότος θα ανασυγκροτούμε τις δυνάμεις του, πράγμα που δεν συνέβη ποτέ.
Οι φήμες για τις τοποθεσίες που φαίνεται να θάφτηκαν οι θησαυροί δίνουν και παίρνουν, με άλλους να κάνουν λόγο για τη Βιρτζίνια, άλλους για τη Φλόριντα και άλλους για τον τάφο ενός στρατηγού. Ωστόσο, η ακριβής τοποθεσία παραμένει μυστήριο.
5. Ο θησαυρός της «Θλιβερής Νύχτας»
Το 1520 ο διάσημος “ερευνητής” και κατακτητής Hernan Cortes έκλεψε το μεγαλύτερο μέρος του θησαυρού των Αζτέκων που η αξία του εκτιμάται σε πάρα πολλά εκατομμύρια δολάρια. Ήταν αυτή η αφορμή που οι Αζτέκοι ξεσηκώθηκαν και έδιωξαν κακήν κακώς την Ισπανική αποστολή, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι από τους θησαυρούς που είχαν ξεσηκώσει να μείνουν πίσω, ωστόσο είχαν καταφέρει να αποσπάσουν περισσότερους από 8 τόνους χρυσού και πολύτιμων κοσμημάτων.
Το φορτίο αποδείχθηκε πολύ μεγάλο για τα Ισπανικά πλοία, με αποτέλεσμα τα περισσότερα από αυτά να βυθιστούν λίγο μετά τον απόπλου και ο θησαυρός να καταλήξει στο βυθό της θάλασσας. Ο Cortes επέστρεψε έναν χρόνο αργότερα αναζητώντας τον υπόλοιπο θησαυρό, τον οποίο οι ιθαγενείς είχαν καταφέρει να εξαφανίσουν, θάβοντας τον σε μια κοντινή λίμνη.
Οι σύγχρονοι ιστορικοί εκτιμούν πως η Πόλη του Μεξικού έχει χτιστεί πάνω από τον χαμένο θησαυρό.
4. Η υπόθεση του John Dillinger
O γνωστός εγκληματίας John Dillinger είχε διαπράξει το 1933 περισσότερες από 20 ληστείες σε τράπεζες, συγκεντρώνοντας λεία που ξεπερνούσε τα 7 εκατομμύρια δολάρια. Όταν το FBI κατάφερε να εντοπίσει τη κρυψώνα του, κοντά σε μια λίμνη στο Ουισκόνσιν, ο ίδιος κατάφερε να διαφύγει από το παράθυρο του σπιτιού και να θάψει το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων, σε απόσταση αρκετών μέτρων από το σπίτι.
Κατά τη διάρκεια της δίκη του ισχυρίστηκε πως είχε θάψει τα περισσότερα από τα χρήματά του σε διάφορες πολιτείες της χώρας.
3. Ο θησαυρός της λίμνης Guatavita
Για περισσότερα από 500 χρόνια η Κολομβιανή φυλή Muisca πίστευε σε έναν χρυσό θεό, έτσι οι κάτοικοι έπρεπε να ρίχνουν χρυσό στην κοντινή λίμνη για να τον ικανοποιήσουν. Ακούγοντας τους συγκεκριμένους μύθους, οι Ισπανοί θαλασσοπόροι που έφτασαν στην περιοχή, αποφάσισαν να αποξηράνουν τη λίμνη το 1545, προκειμένου να κάνουν εξόρυξη του θησαυρού.
Έτσι, κατάφεραν να ανασύρουν περίπου 18 κιλά χρυσού, η αξία του οποίου έφτανε τα 700.000 δολάρια, ενώ πολλά χρόνια αργότερα βρέθηκε μια μεγαλύτερη ποσότητα χρυσού, με τους ιστορικούς να υποστηρίζουν ότι το σημείο είναι άξιο έρευνας.
2. Ο κώδικας του Thomas Beale
Οι φήμες κάνουν λόγο για μια περιουσία μεγαλύτερη των 65 εκατ. δολαρίων, που έχει θαφτεί κάπου στη Βιρτζίνια από τον Thomas Beale και τους συντρόφους του. Για να θυμάται την ακριβή τοποθεσία των θησαυρών ο Thomas Beale δημιούργησε κώδικες, τους οποίους άφησε σε ένα ξενοδοχείο της περιοχής, ωστόσο δεν επέστρεψε ποτέ για να τους ζητήσει. Μέχρι και σήμερα δεν έχουν ακόμη αποκωδικοποιηθεί, με αποτέλεσμα ο θησαυρός να παραμένει θαμμένος.
1. Η λίμνη Toplitz
Με το τέλος του Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η γαλήνια λίμνη Toplitz στις Αυστριακές Άλπεις πιθανότατα να αποτέλεσε την τέλεια κρυψώνα για τον θησαυρό του Χίτλερ. Από το 1947 μέχρι και σήμερα, εξερευνητές έχουν έψαξε στον βυθό της για να τον εντοπίσουν.
Η Λίμνη Topiltz, έχει μπει στην λίστα γιατί η ανώτεροι Γερμανοί αξιωματικοί υποχώρησαν σε αυτό το σημείο, όταν οι σύμμαχοι κινήθηκε γρήγορα στην ενδοχώρα. Όταν οι αμερικανικές δυνάμεις πλησίαζαν, πιστεύεται ότι οι Γερμανοί αξιωματικοί, οι οποίοι μετέφεραν κιβώτια με τον θησαυρό με φορτηγά και ζώα, τα βύθισαν στην λίμνη σε βάθος 107 μέτρων.
Ωστόσο, παρά την αναζήτηση ετών, το μόνο πράγμα που ανακαλύφθηκε στην λίμνη, ήταν μέσω έρευνας από το γερμανικό περιοδικό Stern, στην οποία έρευνα, βρέθηκαν 72 εκατομμύρια στερλίνες, όλες πλαστές, μέρος του ρυθμιστικού σχεδίου του Χίτλερ για να αποδυναμώσει τη βρετανική οικονομία.
Η Ικαρία είναι ένα πολύ γνωστό Ελληνικό νησί που βρίσκεται στο ανατολικό Αιγαίο. Η Ικαρία φιλοξενεί μια πλούσια ιστορία που χρονολογείται από την αρχαιότητα, καθώς και αμέτρητα φυσικά θαύματα.
Σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελληνικών νησιών, ωστόσο, δεν είναι περισσότερο γνωστό για τα εκπληκτικά τοπία και τα τιρκουάζ νερά του.
Είναι κυρίως γνωστό λόγω της μακροζωίας των κατοίκων του και της πλούσιας σε θρεπτικά συστατικά Ικαριώτικης διατροφής.
Είναι ένα εξαιρετικό μέρος για να επαναφορτιστείτε και να κάνετε ένα διάλειμμα από την ταραχώδη καθημερινή ρουτίνα που διέπει τη ζωή μας.
Ικαρία. Εικόνα: Rosa-Maria Rinkl /Wikimedia Commons/ CC BY-SA 4.0
Το νησί έχει μια χαλαρή ατμόσφαιρα και οι άνθρωποι γενικά συμφωνούν ότι οι κάτοικοί του δεν παίρνουν τη ζωή πολύ στα σοβαρά.
Η Ικαρία θα σας δώσει την αίσθηση ότι ο χρόνος κυλάει πιο αργά. Και αυτός, ίσως, είναι ένας από τους λόγους που η ζωή είναι μεγαλύτερη εκεί.
Η άγρια, φυσική ομορφιά του νησιού κόβει την ανάσα σε κάθε μέτρο. Δραματικά φαράγγια, βραχώδη βουνά, γραφικές παραλίες, μονοπάτια πεζοπορίας και αγροτικά χωριά δημιουργούν το σκηνικό για ονειρεμένες και χαλαρωτικές διακοπές.
Η μυθική ιστορία της Ικαρίας
Σύμφωνα με τον αρχαίο Ελληνικό μύθο, ο βασιλιάς της Κρήτης Μίνωας είχε προσλάβει τον Δαίδαλο και τον γιο του Ίκαρο για να χτίσουν τον περίφημο Λαβύρινθο, έναν τεράστιο λαβύρινθο. Ο λαβύρινθος χρησιμοποιήθηκε για να στεγάσει τον Μινώταυρο, ο οποίος ήταν μισός άνθρωπος, μισός ταύρος.
Ο Δαίδαλος και ο Ίκαρος ήταν οι μόνοι θνητοί που ήξεραν πώς να ξεφύγουν από τον Λαβύρινθο, γι' αυτό ο Μίνωας τους απαγόρευσε να φύγουν από την Κρήτη από φόβο μήπως διαρρεύσουν τα μυστικά του Λαβύρινθου.
Ο Δαίδαλος κατασκεύασε φτερά από κερί προκειμένου ο ίδιος και ο γιος του να ξεφύγουν από το νησί.
Ο Ίκαρος, ωστόσο, πιστεύοντας ότι μπορούσε να είναι τόσο δυνατός όσο οι θεοί και να πετάξει τόσο ψηλά όσο εκείνοι, αγνόησε τη σοφή συμβουλή του πατέρα του να μην πετάξει πολύ κοντά στον Ήλιο.
Η υπερηφάνεια ή η ύβρις του (ένα κοινό θέμα της Ελληνικής μυθολογίας) τον έκανε απρόσεκτο και είχε ως αποτέλεσμα να λιώσουν τα φτερά του και στη συνέχεια να βουτήξει στη θάλασσα όπου πέθανε.
Ο Ίκαρος πέφτει στη θάλασσα. Το Flight of Icarus (1635–1637) του Jacob Peter Gowy. Εικόνα: Wikimedia Commons/Δημόσιος Τομέας
Η περιοχή πήρε το όνομά της από αυτό το δύσμοιρο αγόρι που τόλμησε πάρα πολύ.
Επιπλέον, σύμφωνα με τη μυθολογία, ο Μινώταυρος θα καταβρόχθιζε επτά νεαρούς άντρες και επτά νεαρές κοπέλες που στάλθηκαν από την Αθήνα ως αντίποινα για το θάνατο του γιου του Μίνωα Ανδρόγεου, ο οποίος δολοφονήθηκε στην Αθήνα.
Αυτό το γεγονός επαναλαμβανόταν κάθε ένα, επτά ή εννέα χρόνια και κράτησε μέχρι που ο Θησέας εντάχθηκε στην τρίτη ομάδα των θυμάτων και σκότωσε το τέρας με τη βοήθεια της κόρης του Μίνωα, της Αριάδνης.
Πήρε τη συμβουλή του Δαίδαλου για το πώς να ξεφύγει από τον Λαβύρινθο, δίνοντας στον Θησέα μια μπάλα από κλωστή για να μπορέσει να βρει το δρόμο του πίσω από τον λαβύρινθο.
Αφού δολοφόνησε το θηρίο, ο Θησέας χρησιμοποίησε τη κλωστή για να ξεφύγει από τον Λαβύρινθο, παίρνοντας μαζί του την Αριάδνη. Κάνοντας μια στάση στο νησί της Νάξου, ο Θησέας είδε ένα όνειρο όπου ο θεός Διόνυσος του είπε να αφήσει την Αριάδνη στο νησί, γιατί θα ήταν δική του.
Γεμάτος αγωνία, ο Θησέας ξέχασε να σηκώσει τα κανονικά λευκά πανιά του σκάφους του, σηκώνοντας αντ' αυτού τα μαύρα. Αυτό έκανε τον πατέρα του, τον βασιλιά Αιγέα, να πιστέψει ότι ήταν νεκρός.
Ο πατέρας του πήδηξε από τον γκρεμό του Σουνίου και στη θάλασσα, αυτοκτονώντας και με αποτέλεσμα αυτό το υδάτινο σώμα να ονομαστεί Αιγαίο Πέλαγος.
Ιστορική αρχαία κατοικία στη θέση Δράκανον Ικαρίας. Εικόνα: PanosMtln /Wikimedia Commons/ CC BY-SA 4.0
Όπως πολλά άλλα νησιά του Αιγαίου, η Ικαρία βασανίστηκε από πειρατές και ξένους εισβολείς κατά τη βυζαντινή περίοδο.
Οι Ικαριώτες είχαν τη φαεινή ιδέα να κατασκευάσουν τα σπίτια τους με τρόπο που έκανε τα σπίτια να μοιάζουν απλά με μεγάλους βράχους από απόσταση για να προστατευτούν από τους εισβολείς.
Αυτά τα σπίτια κατασκευάστηκαν με τεράστιες πέτρες τουλάχιστον στη μία πλευρά, χωρίς καμινάδες και χαμηλά ταβάνια, έτσι ώστε να μην φαίνεται καπνός, που θα έθετε σε κίνδυνο ανθρώπους.
Το Βυζαντινό Ωδείο, ή μικρό θέατρο, στην Ικαρία
Χτισμένο τον πρώτο αιώνα μ.Χ., το Βυζαντινό Ωδείο (μικρό θέατρο) βρίσκεται στο βόρειο τμήμα της Ικαρίας και βρίσκεται στο πιο εύφορο μέρος του νησιού, την αρχαία Οινόη.
Κατασκευάστηκε με τον ίδιο τρόπο όπως τα ρωμαϊκά θέατρα, χωρίστηκε σε τρία κύρια τμήματα, συμπεριλαμβανομένης της σκηνής, της ορχήστρας και του κοίλου.
Η κατασκευή χρησιμοποιήθηκε ως χώρος συνάντησης όπου οι ευγενείς της Οινόης μπορούσαν να συγκεντρωθούν και να απολαύσουν θεατρικά και μουσικά δρώμενα.
Ο Ναός της Αρτέμιδος στο Νας
Ο ναός της Αρτέμιδος στο Νας, που χρονολογείται από τον 6ο αιώνα π.Χ., λέγεται ότι χτίστηκε από τους κατοίκους της Ικαρίας για να τιμήσουν τη θεά Άρτεμη, που ήταν προστάτιδα των κυνηγών και των άγριων ζώων, καθώς και προστάτιδα των ναυτικών.
Ικαριώτες γκρέμισαν ένα μεγάλο μέρος των λιθόκτιστων του ναού κάποια στιγμή γύρω στο 1830 με το οποίο έκτισαν εκκλησία. Τώρα, έχουν απομείνει μόνο τα θεμέλια του ναού.
Ο χώρος όπου βρίσκεται ο Ναός της Αρτέμιδος. Εικόνα: Wikimedia Commons/Δημόσιος Τομέας
Σύμφωνα με ιστορικές μαρτυρίες, το άγαλμά του της θεάς Άρτεμης ήταν κρυμμένο κάπου στο γειτονικό ποτάμι.
Οι ταξιδιώτες μπορούν να κάνουν κολύμβηση με αναπνευστήρα στα ανοιχτά της ακτής και να συναντήσουν τις τεράστιες στήλες του πρώην ναού κάτω από το νερό.
Στην Ικαρία υπάρχουν αρχαίες ιαματικές πηγές
Η Ικαρία έχει πάρα πολλές ιαματικές πηγές, μεταξύ των οποίων μερικές από τις καλύτερες που μπορείτε να βρείτε οπουδήποτε στον κόσμο.
Τα Θέρμα στην Ικαρία είναι ένα πολύ γνωστό μέρος ειδικά για υδροθεραπεία από τον 4ο αιώνα π.Χ.
Τα ερείπια των αρχαίων λουτρών σώζονται ακόμη και μαρτυρούν την ύπαρξη των ιαματικών πηγών στην αρχαιότητα.
Οι θερμές πηγές λέγεται ότι θεραπεύουν μια σειρά από ασθένειες, όπως η αρθρίτιδα, η νευραλγία, οι ρευματισμοί, ακόμη και η στειρότητα.
Τα Θέρμα έχουν επίσης γραφικό κόλπο και μικρό κολπίσκο για κολύμπι.
Πού να κολυμπήσετε στην Ικαρία
Παραλία Λιβάδι
Το χωριό Αρμενιστής Ικαρίας. Εικόνα: Rosa-Maria Rinkl /Wikimedia Commons/ CC BY-SA 4.0
Το Λιβάδι βρίσκεται κοντά στο χωριό Αρμενιστής, 48 χλμ. (30 μίλια) βορειοδυτικά του Αγίου Κηρύκου, της πρωτεύουσας της Ικαρίας, και διαθέτει ψιλή, απαλή άμμο και κρυστάλλινα νερά.
Η πλούσια φυτική ζωή γύρω από την παραλία και μια στρογγυλή πισίνα που μοιάζει με λιμνοθάλασσα συμπληρώνουν το όμορφο τοπίο.
Μπορείτε να βρείτε ξαπλώστρες και ομπρέλες προς ενοικίαση και μια καντίνα που προσφέρει σνακ και αναψυκτικά.
Στον κεντρικό δρόμο πάνω από την παραλία θα βρείτε μια σειρά από ταβέρνες και καταλύματα.
Παραλία Μεσσακτής
Τα καθαρά νερά της Ικαρίας. Εικόνα: Mary.d.aga /Wikimedia Commons/ CC BY-SA 4.0
Κοντά στην παραλία Λιβάδι, 47 χλμ. (29 μίλια) βορειοδυτικά του Αγίου Κηρύκου, η παραλία στη Μεσσάκτη έχει χρυσαφένια άμμο και κρυστάλλινα νερά.
Δύο μικρά ποτάμια χωρίζουν την παραλία, σχηματίζοντας όμορφες μικρές λιμνοθάλασσες.
Στην παραλία διατίθεται καντίνα, καθώς και ξαπλώστρες και ομπρέλες που διατίθενται προς ενοικίαση.
Εστιατόρια, κλαμπ, καφετέριες, ξενοδοχεία και διανυκτερεύσεις θα βρείτε στον κεντρικό δρόμο κοντά στην παραλία του Ελληνικού νησιού.
Παραλία Νας
Βρίσκεται περίπου 55 χλμ (34 μίλια) βορειοδυτικά του Αγίου Κηρύκου, το Νας είναι μια υπέροχη αμμώδης παραλία που βρίσκεται μέσα σε έναν γραφικό όρμο.
Μπορείτε να δείτε δάση με καταρράκτες και ρυάκια λίγα μόλις μέτρα πίσω από την παραλία.
Στη μία πλευρά της παραλίας βρίσκονται επίσης τα ερείπια ενός ναού αφιερωμένου στη θεά Άρτεμη.
Μερικές υπέροχες ταβέρνες βρίσκονται στην άκρη του γκρεμού πάνω από τη θάλασσα και προσφέρουν εκπληκτική θέα στη θάλασσα και υπέροχα ηλιοβασιλέματα.
Παραλία Σεϋχελλών
Παραλία Συχελλών, Ικαρία. Εικόνα: Zouzouloo /Wikimedia Commons/ CC BY-SA 4.0
Σε έναν γραφικό, παρθένο όρμο, 20 χλμ. (12 μίλια) νοτιοδυτικά του Αγίου Κηρύκου, αυτή η παραλία θεωρείται μια από τις πιο όμορφες και διάσημες στο Ελληνικό νησί της Ικαρίας.
Περιτριγυρισμένη από πανύψηλους βραχώδεις σχηματισμούς, η παραλία αποτελείται από βράχους και βότσαλα, και μπορεί να υπερηφανεύεται για άψογα τιρκουάζ νερά για κολύμπι.
/
9
